Yaşıyorsan Gel Şükret..

Bugünlerde hepimizin içini bir hüzün kapladı. Gazze'den gelen haberler ruhumuzu yaralıyor, bir şeyler yapamamanın acizliğiyle baş başa bırakıyor. Gerçeklerden kaçmaya çalışsak da nafile. Ne yazacağımı şaşırdım dostlar. Çevremdekiler "hüzün yaz" diyor, ama hüzne hüzün katmak istemiyorum. "Umut yaz" diyorlar, ama ufukta umut çok uzaklarda gibi duruyor.

En iyisi şükrü yazayım dedim. Şükür kavramını ne kadar yanlış anladığımızı, sözlü şükürle yetinip asıl şükrü, yani fiili şükrü unuttuğumuzu vurgulamak istedim. Bilgisayarın başına geçtiğimde aklıma ilk gelen, Ali Tekintüre'nin sözlerini yazdığı, Amir Ateş'in bestelediği, benim de çok sevdiğim "Yaşıyorsan Gel Şükret" ilahisinin sözleri oldu.

Yaşıyorsan gel şükret, Hiç doğmadan ölen var,

İsyan etme dua et, Her şeyi bir gören var.

Ne verirsen elinle, O gidecek seninle,

Kırma kulu dilinle, Mahşerde bekleyen var.

Dökülen bir yapraksın, Bir et kemik topraksın,

Bir gün yok olacaksın, Can alıp can veren var.

Sevgili Peygamberimiz bir gün mescidin avlusunda kendisine ikram edilen turfanda hurmayı, komşuları henüz yemediği için kabul etmez ve çocuklara verilmesini ister. "Komşularımızın henüz yemediğini yiyerek, giymediğini giyerek onlardan farklı bir konumda yaşamak istemiyorum" buyurur. Bu tavrıyla bize şu mesajı veriyor: Müslümanların önderleri, halkının yemediğini yememeli, giymediğini giymemelidir.

Bugün İslam ülkelerinin liderleri bu şuurun yarısına bile sahip olsalar halimiz böyle mi olurdu? 57 üye devleti olan İslam İşbirliği Teşkilatı, Gazze için toplanıp sadece kınama mesajı yayınlıyor, çünkü hepsinin ipleri siyonistlerin elinde. Bu ipleri onlara veren kibir abidesi liderler, saraylarında, köşklerinde arz-ı endam ediyor. Bizler de her gün kendimizi perişan ediyoruz. Ağlanacak halimize siyonistler sinsi sinsi gülüyor. Demek ki, İslam alemi kendisini gülünecek duruma getirmiş de haberi bile yok. Silkinip kendimize gelme zamanı geldi de geçiyor bile.

Gelelim şükür meselesine. Şükür, Kur'an-ı Kerim'de yetmiş beş yerde vurgulanan, iman ve tevhidin en önemli göstergelerinden biridir. Şükür, ulaştığı nimete karşı teşekkür etmekken, hamd etmek için nimetin size ulaşmış olması gerekmez. Şükürde içten bağlılık ve dostluk anlamı ağır basar. Şükrün başı Allah'ı bilmektir. O'nun nimet veren olduğunu bilen bir kul, O'nu sever ve O'na kulluk eder. Bu nedenle tevhit, yani Allah'ı birlemek şükrün zirvesidir.

Kul, hayatını devam ettirebilmek için her zaman Allah'ın yarattığı nimetlerden faydalanır ve bu nimetlerin karşılığını ancak kullukla yerine getirebilir. Şeytanın bütün çabası da bizi şükürden alıkoymaktır. Şükrü doğru anlamak gerekir. Biz şükrü hep sözlü olarak anladık, oysa asıl şükür fiili olarak yapılan şükürdür. Karnını doyurup "çok şükür elhamdülillah" demekle olmaz. Asıl şükür, nimetleri yerli yerinde kullanarak İslam'ın izzetini korumak için güçlü olmaktır. Her nimetin şükrü kendi cinsindendir. Örneğin, sağlığın şükrü, kıymetini bilip hasta olanlara yardım etmekle, zenginliğin şükrü, mali ibadetleri yerine getirip yoksulları kollamakla, aklın şükrü ise onu doğru kullanıp iki dünya saadetini kazanmakla olur. Gazali, sabır ve şükür tartışmasında, her ikisinin de yerli yerinde yapılması gerektiğini vurgular.

Gelelim zurnanın son deliğine; sizce dünya Müslümanları bugün sahip oldukları idareciler için şükretmeli mi, sabretmeli mi, yoksa onları acilen değiştirmeli mi?