Hayat İşte...

İnsanların içlerini görebilmek ne acı bir his... İkiyüzlü insanlar meğer ne kadarda çoklar. Suratımıza gülüp ardımızdan konuştuklarını ya da o an neler söylediklerini bilmek ne kadar da kötü...

Hayat bu değil, bu adil değil        

Oysa biliyoruz ki, tüm bunlar sevinçler gibi, iyiler gibi hayatın içersin de olanlar. Önceleri izliyorduk hayatı sonra bakmayı öğrendik, şimdiyse görmeyi. En acı yakıcı tarafı ama en gerçek tarafı görmekmiş. Benlik duygusunun ön plana çıktığını, insanlığın tamamen bencilleştiğini ve en kötüsü de menfaat ilişkileri kurulduğunu görmekmiş. ÇOK ACI....

Bedenimizdeki bu bir çift göz meğer neler anlatmak istiyor insanlığa.
ZOR, evet görebilmek çok zor, maalesef kimse canı yanmadan görmeyi öğrenemiyor, belki de kabullenemiyor.

Gerçeği kabullenmek çoğu zaman zor gelir bizlere hep kendimizi kandırmaktan yanayızdır ve bu gözler sadece kötüyü görmez.

Hayata bakmayı bilmek lazım, işte yine başa dönüyor döngü. İzlemek, bakmak ve görmek. Ne tarafta duracağımıza karar verdiğimiz an izlemekten vazgeçtiğimiz an bakmakla, görmenin farkını ayırt ettiğimiz an hayata hazırız, nefes almaktan korkmuyoruz demektir..
Yaşamak için her zaman bir sebep vardır.

Hiçbir sebebim kalmadı dememek için önce kendimiz için yaşamak ve sonra sorumluluklarını yerine getirmektir en büyük sebep bence!! kimseyi üzmeden kimseyi kırmadan insanlığa faydalı olmaktır..

En kötümüz de o kadar  çok iyilik, en iyimiz de o kadar çok kötülük  var ki başka insanlarla ilgili laf etmek hiçbirimize düşmez. Bir insanı topluma kazandırmanın, faydalı yapabilmenin üretken yapmanın verdiği mutluluğu yaşamak ne kadar güzel bir duygu.

Her insanın bu duyguyu riyasız bir şekilde yaşaması dileğiyle.. 

Sevgi ile kalın