Evrenin Ortak Dili Sevgi
Anne olmak doğurmaktan ibaret değildir…
Bazen bir gencin yalnızlığına dokunmak, “Yanındayım evladım” diyebilmektir annelik.
Abbas… Afganistan’dan gelmiş, genç bir delikanlıydı.
Onu Yakuplu Kent Ormanı’nda tanıdım.
Her sabah gün doğarken koşar, boks antrenmanı yapardı.
Bir sabah yoluna çıktım, “Bana savunma teknikleri öğretir misin? evladım kendimi korumam lazım…” dedim şaşırdı.
Türkçesi zayıftı ama yüreği bambaşkaydı.
Sokak hayvanlarını beslerken uğradığım sözlü tacizleri anlattım. Hemen anladı, hiç düşünmeden “tamam” dedi.
Kent ormanında bir ay antrenman yaptık. Bizi görenler güldü, dalga geçenler oldu ama o hep ciddiyetle çalıştı benimle.
Teklif ettiğim hiçbir hediyeyi kabul etmedi.
Bana “Afganistan’daki annemin yerine koydum seni Anne” dedi.
Bir gün gitti…
Deport edildiğini aylar sonra öğrendim.
Yazdığı mesaj hâlâ kalbimde yankılanıyor:
“Anne, hakkını ödeyemem…”
Ve geçenlerde tekrar yazdı…
“Anne, nişanlandım. Düğünüme gelirsen çok mutlu olurum. Kalbimde hep bir yerin olacak.
Her sabah seni görmek beni mutlu ederdi. Sana ben anne dedim sende benim annem oldun…
Seni gerçek annem kadar seviyorum ve her zaman uzakta olacağım, ama senin annelik sevgin kalbimde çok büyük.
Türkiye’deydim ve her zaman burada yalnız olmadığımı düşündüm çünkü sen bana anne oldun. Her daim kalbimde olacaksın…”
İşte o an, bir kez daha anladım:
Anne olmak doğurmakla değil, yüreğini açmakla olur.
Bir garibana el uzattığında, birinin yalnızlığına yoldaş olduğunda…
Ve anladım ki, birine “anne” dedirten merhamet, hiçbir bağla sınırlı değildir.
Çünkü bazen tek bir tebessüm, tek bir “yanındayım” sözü, bir ömrün duasına dönüşür.
Selam ve Dua ile.
Aynur YAVUZ