Bir Kulübün Sessiz Çığlığı!  TÜRŞAD Voleybol Kulübü KAPANIYOR…

Merhaba sevgili okurlarım,

Bugün kaleme aldığım satırlar, sadece bir spor kulübünün kapanışını değil, bir kentin yüreğinde yankılanan sessiz bir çığlığı anlatıyor. Türşad Voleybol Spor Kulübü… Adını sahalarda alın teriyle, azimle, gururla duyurmuş bu güzide kulüp, ne yazık ki maddi imkânsızlıkların ağır yükü altında kapanma kararı almak zorunda kaldı.

Bir düşünün, yıllarca mücadele etmiş, gençlere sporun sadece bir oyun değil; disiplinin, inancın, umudun adı olduğunu öğretmiş bir kulüp… Şimdi sessizce kapılarını kapatıyor. Oysa tribünlerde yankılanan alkışlar hâlâ kulaklarımızda, fileye çarpan topun sesi hâlâ içimizde… Ama bu sesler artık anılarda kalıyor.

Sporun kalbinde sadece başarılar değil, hikâyeler vardır. Türşad’ın hikâyesi de imkânsızlıklara rağmen “biz varız” diyen insanların hikâyesiydi. Fakat ne yazık ki, bu hikâyenin son sayfasına “destek bulamadı” notu düşüldü. Çünkü spor, sadece sahada kazanılmaz; masa başında verilen desteklerle, gönüllerde kurulan inançlarla yaşar.

Peki biz ne yaptık? Bir kulübün çığlığını duyamadık mı, yoksa duymamazlıktan mı geldik?
Belki bir forma, bir bilet, bir bağış, bir paylaşım yeterli olabilirdi. Ama bizler “nasıl olsa birileri sahip çıkar” diye düşündük. Ve şimdi o “birileri” de artık yok.

Türşad’ın kapanışı, yalnızca bir kulübün değil; bir şehrin spor ruhunun da yara alması demek.
Ama unutmayalım, bir kulüp kapanabilir, bir bina yıkılabilir, bir forma eskir… Fakat inanç kolay kolay bitmez. Türşad’ın adı belki tabelalardan silinecek ama o gençlerin azmi, o antrenmanlarda dökülen ter, bu kentin hafızasında hep yaşayacak.

Belki de bugün bir son değil, yeni bir başlangıcın habercisidir.
Yeter ki biz, spora ve sporcularımıza sırtımızı dönmeyelim. Çünkü onlar bizim geleceğimizin en güçlü temsilcileridir.

Unutmayın sevgili okurlarım, bir kulübü yaşatmak sadece parayla değil; yürekle, sahiplenmeyle, birlikle olur. Türşad belki sahalardan çekiliyor ama bu hikâyeden alacağımız ders uzun yıllar yankılanmalı: “Destek olmadığımız her değer, bir gün sessizce yok olur.”

Ata Bora