AKIP GİDEN HAYALLER!

Çocukluğumda da böyleydim!

Sahip olamadığım şeylerin hayalimde sahibi olurdum!

Bisikletime binmişim, zilini çala çala, sokakları boydan boya gezerdim.

Bunu yattığım yerden zevkle düşündüğümde yüzümde gülücükler açardı.

Bisiklet bizim çocukluğumuzda hiç gerçekleşmeyecek bir hayaldi!

Herkes tatil yaparken, Orta okul yazında üstelik fırında çalışmak hayallerim için

bana hiç zor gelmiyordu.

İlk işimden aldığım para ile,

Önce bisikletin zilini aldım!

Onu özenle yatağımın altında saklar arada bir çalardım.

Bizim zamanımızda bisikleti bütünüyle almak kolay değildi.

O yazın bisikletin neredeyse bütün aksesuarlarını tek tek almıştım.

Sadece bir tek Bisikletim yoktu!

Sabahları, lavabomuzda koca bir kırık ayna dururken, Saçlarımı bisiklet aynasında tarardım.

Bir gün, Öğretmen olan aile büyüğümüz Ahmet bey!

"Sigarayı bu ay bırakıyorum, onun parasını her ay sana göndereceğim sende biriktirir bisikletini alırsın dediğinde, sevincimden zıplamışım!

O ay geldiğinde mektubun içinden kağıt yirmi lira ile bir pusula çıktı!

"Denedim ama olmadı, sigarayı bırakamadım bu yirmilik haşlığın olsun" yazıyordu.

Hayallerim allak bullak olmuştu, ilk defa açıktan sigaraya küfretmiştim.

Bisiklet içimde bir ukde kalmıştı.

Şimdilerde dede bile olsam; ne zaman bisikletine binmiş bir çocuk görsem, o günlere giderim!

Ayıp olmasa; - "Bir tur atabilirmiyim! Hey Çocuk Diyesim gelir.

Sonra Lise yılları başladı,

Hayaller, insan büyüdükçe değişiyordu!

Ergenlik yıllarımızda biz şiirler ezberler romanlar okurduk, siyaset konuşurduk!

Tenefüslerde hep bir alt sınıftan bakar aranırdık!

30 santim ispanyol paça, terzi dikimi pantolonla mahalleyi turlardık! Birimiz öbürümüze greveze çeket verir, gömlekle değiştirirdik!

Güzel heyecanlı günlerdi ama zordu, cep te yok cepken de yoktu!

Okuduğumuz şiirlerden vuslat ile aşkın hiç bir zaman beraber olmayacağını bilmiyorduk. Ferdi Tayfur rüzgarının delice estiği seksenlerdi!

Ulaşamazdık, açılamazdık, uzaktan severdik o bile bunu bilemezdi!

Şimdilerde;

Ne zaman el ele tutuşmuş genç aşıklar görsem,

Hanım," Sana ne çocuklardan, önüne baksana, Demese, "Çek elini kızdan, diyesim gelirdi.

Sonra hayaller hızla değişti;

Küçük de olsa bana ait bir bahçeli evim olsun! hayali kurmaya başladım!

Gidip fideler aldım, Ceviz, limon, elma, gül ve kokusu çok güzel olan lavanta ve hanımeli!

Hanım sordu!

-İyide ne yapacaksın bunları?

"Bahçemize ekeceğiz, mevsimiymiş Pazar dan öyle dediler, hem tarifini de aldım, bana bir güzel anlattılar, üç seneye kalmaz meyve verir dediler, hem ekim işi bende merak etme. dedim!

-Tamam da hani bahçemiz!

(.....!)

Evet , Fidanlarımız tamamdı ama bahçemiz yoktu.

Hayal kurmak iyi de, uyanınca kötü!

Sonra hayaller de insanla birlikte yaşlanıyormuş bunu fark ettim!

İstanbul da çalışıyordum ancak emekli olunca memleketime gider anneme ve babama bakarım, çocukluğumun geçtiği yerler nede olsa, çocukluk arkadaşlarımı bulurum onlarla yine çocuklaşırız, güleriz, gezeriz hayali kuruyordum ama annem babam benim bu hayalimi bilemedikleri için ben emekli olmadan peş peşe vefat ettiler!

Sonra emekli oldum! onlarsız giderim vatanıma ne yapayım! evler var, dükkanlar var birine oturur, dükkanın biri de uğraş yerimiz ve adresimiz olur! Dedim, artık orada yaşar orada ölürüm hayalleri kuruyordum!

Hiç hesap edemediğim, hiç düşünemediğim şeyler oldu, işler değişti! Kişiler dönüştü! Haramiler yollara pusu kurdu, yurduma gidemedim!

9 yıl oldu ondan uzağım!

İhtimal gurbette öleceğim!

Ben hiç böyle hayal kurmamıştım!

Hayret!

Her şey birden nasıl da yabancı oluveriyor!

Ve sonra düşman!

Bin yıl düşünsem hayal edemezdim!

Hayat böyle bir şey!

Bahtına ne çıkarsa...