Babalar Gününde Valinin Koltuğunda Bir Baba!
18 Haziran Babalar gününde;
koltuğunu bir Babaya bırakmış ve yanı başında ayakta bekleyen bir Bakan, bir Vali, bir Kaymakam, bir Komutan, bir Belediye Başkanını hiç gördünüz mü!
Ve bir de o babayı o koltukta hiç hayal ettiniz mi!
Olmaz ya..!
Oldu farz edelim!
Sekiz köşe şapkasıyla,
Bu adam benim babam,
Cebinde yok parası,
Bafradır sigarası,
Beş çocuk okutmuş,
Bir işçi maaşıyla hey hey hey diyen,
Fatih Kısaparmağın babası misal!
Ne olur..?
Tabi denemeden bilemeyiz.
Bir fikrim var ama yok!
Bildiğimiz ve mütemadiyen denenmiş olan sadece iki (gün) var!
Biri 23 nisan milli egemenlik bayramı,
diğeri 29 ekim Cumhuriyet bayramı.
Bu günlerde bu koltuklara sadece çocukları oturtmak bir gelenek haline getirilmiştir. Diğer günler değil!
Çocuklar, çocuk olduklarından o koltukta ne söyler bilmezler...
söyledikleri bildiklerinden olmaz.
Saflık temizlik ve masumiyet kokarlar...
O gün oturtuldukları koltuklarda ve patlayan flaşlar altında, kendilerine tembih edilen sözler söylerler. İzleyenler "Çocuk nede büyük laflar etti " demeleri bundandır.
Ben çocukları iyi tanırım...
Ben çocukları kendi çocuklarımdan tanırım...
Mutfakta bardakları tek tek kağıda sarıp kutuya doldururken,
Halıları toplayıp rulo yaparken, perdeleri kornişden çıkartırken, Elbiseleri katlayıp valizlere yerleştirirken sormuşlardı, - Baba nereye?
Yutkunmuştum, iş ten atıldım oğul diyemezdim!
Onlar bir taraftan zıplayıp bir taraftan yine sormuşlardı, - Baba nereye?
Meçhule çıktığım göç hazırlığını anlatamadım...
Sözümü tamamlayamadım.
Oturup ağladım...!
Ben bir Babaydım…
Bu yüzden;
Ne yaşlılar gününde bir ihtiyara,
Ne 1 mayısta bir İşçiye,
Ne kadınlar gününde bir Anneye,
Ne Öğretmenler gününde bir Öğretmene,
Ne on dokuz mayısta bir gence, o koltuk bırakılmaz.
Çünkü onlar konuşur!
Sitem eder!
Sorgular!
Hele şu akıl almaz pahalılıkta.
Ve şu Adaletsizlikte...
Babalar günüymüş!