Yaşadığınız her şeyi sosyal medyaya sunma alışkanlığınıza ok,

ama çocuklarınızın taktir veya teşekkür getirdiğini paylaşıp yayma sunma gereksiniminize açıkçası bir anlam veremiyorum.

Neden mi?

Taktir, teşekkür getirmeyen çocukları;

aç, susuz, parasız bir çocuğun lokantada yemek yiyen bir insana camdan bakıp iç çekerken ki haline benzetirim.

Çocuk psikolojisini bir zamanlar kendiniz de çocuk olan sizler sanırım unutmuş durumdasınız.

Sizlerin bu tür paylaşımları bazı ailelerin çocuklarına yapacağı baskı, aşağılama ve hatta dayağa kadar ileri gidebilecek kişilikte olabileceğini ve çocukların evden kaçma veya intihara kadar sürükleyebilecek bir duruma getirebileceğini düşündünüz mü hiç?

Diğer yandan çocuklarının notları kötü olan siz ebeveynler;

onların derslerinde ki başarısızlığın sebebi acaba siz olabilir misiniz?

Ya da öğretmeni, ya da arkadaş çevresi?

Bu soruları kendinize hiç sordunuz mu?

Sorduysanız kendinizden aldığınız cevaplardan korkup sustunuz mu yoksa?

Baskı, zorlama, mutsuzluk biz büyükleri bile bir bunalıma sokabiliyorken böyle boktan bir dünyada yaşadığınızın farkında olan siz;

onların ileride ne zorluklarla, ne haksızlıklar, ne acılarla karşı karşıya gelebileceğini bile bile o küçücük beyinlerinin içine böyle kalıcı çirkin bir resim çiziyorsunuz ya, bence kendinizden utanın.

Aklıma koyduğum mesleği her zorluğa karşı durup, ama öyle ama böyle başardım.

Hem de taktir teşekkür getirmeden.

Ama yazabiliyorum.

Hatta senin, benim, onun, bunun için yazabiliyorum.

Hatta hatta bakın hala yaşıyorum.

İyi notlar, ve iyi bir karne çocuğun zeka derecesini göstermez. 

Bırakın karnede notlar kırık olsun, onların kalplerini kırmayın.

Ve siz çocukları taktir teşekkür getirmiş anne babalar bazı duygularınızı dizginlemeyi bilin.

Müsaade edin bazı yaşadıklarınız da kendinize kalsın.

İnanın hiçkimse sizin çocuğunuzun karnesi merak etmiyor, hele benim hiç umrumda değil.

Benim merak ettiğim ve görmek isteğim tek şey onların gülen yüzleri, gözleri, yürekleri.

Leytun KAPLAN